Za srpske mučenike iz takozvanog „živog zida“, koje su na derventskom području svirepo poubijali i ranjavali pripadnici hrvatskih jedinica, nema pravde ni nakon 28 godina.

Istureni ispred cijevi, kopajući rovove, ubijeni su ratni zarobljenici: Nenad Panzalović, Željko i Rade Bokur, Vujadin LJubojević, Savo Pavlović, Dragan Grbić, Miro Jovičić i Milorad Gunjević.

Služenjem parastosa i polaganjem vijenaca ispred spomenika na raskrsnici puteva Gornja Lupljanica-Velika Sočanica-Dažnica (Tomasovo Brdo), danas je obilježena 28-godišnjica te jedne od najužasnijih pogibija u prošlom ratu.

Drago Knežević, predsjednik Udruženja ratnih logoraša Derventa, podsjetio je da je na današnji dan 1992. godine 15 logoraša odvedeno da kopaju rovove na Tomasovom brdu, iznad Dervente, gdje ih je osam poginulo, a sedam teško ranjeno.

- Oni su dovedeni na prvu borbenu liniju da kopaju rovove iz logora koji su, upadom Vojske Hrvatske preko Save, a potpomognute domaćom hrvatsko-muslimanskom koalicijom, već bili ranije formirani na području derventske opštine. Dreventski i Srbi iz susjednih opština su u tim logorima stravično mučeni i ubijani. Ali, ovaj zločin na Tomasovom brdu, gdje su srpski logoraši istureni kao živi štit i potom mučki poubijani i izranjavani, spada najmorbidnije, ogorčen je Knežević.

Dodaje da se derventsko udruženje logoraša u više navrata obraćalo Tužilaštvu u Doboju sa pitanjem šta se čeka sa kažnjavanjem naredbodavaca i izvršilaca zločina nad Srbima na Tomasovom brdu, kao i drugim ovdašnjim stratištima.

- Iz dobojskog tužilaštva nisu se udostojili čak ni odgovor da nam pošalju. Ponovo ćemo se obratiti sa zahtjevom da se pravdi privedu svi počinioci ovog zločina bez presedana, ne samo u proteklom ratu, kategoričan je Knežević.

PREDMETI O SRPSKOM STRADANJU ČAME U TUŽILAŠTVIMA

Parastos je, uz polaganje vijenaca i paljenje sveća kod podignute spomen-ploče na sadašnjem Centru za kulturu, služen i za Blagoja Đuraša i Čedu Ćudića, svirepo pogubljene zarobljenike u bivšem Domu JNA u Derventi.

- Azra Bašić, za klanje moga oca Blagoja, osuđena je na 14 godina robije, ali porazna i nedopustiva je činjenica da ni poslije 28 godina još niko nije odgovarao od komandanata tadašnjeg logora u Domu JNA, poput Željka Pudića,komandanta vojne policije, ili Zlatka Majića, komandanta 103. brigade HVO. Užasno je da predmeti o njihovim zločinima godinama čame u Tužilaštvu BiH, ali i u Republici Srpskoj, tačnije u dobojskom tužilaštvu, ogorčen je Slaviša Đuraš, sin mučenika Blagoja.

N. ĐURIĆ